“Pooja, Sir,” de misdaadfilm die je Nepal in zijn “rauwe realiteit” laat zien
"Vanaf de allereerste scène zal de film je boeien door de specifieke enscenering", waarschuwde de Kathmandu Post . in maart 2025, toen Pooja, Sir in Nepal werd uitgebracht. Veel opnamen uit de hand, een weergave van "rauw realisme": het geeft je "minder het gevoel dat je naar een film kijkt en meer dat je de realiteit met je eigen ogen aanschouwt", voegde de belangrijkste Engelstalige krant van het land eraan toe.
"Gritty" is ook de uitdrukking die de Nepali Times gebruikt . Auteur en historicus Sophia L. Pandé, vaste columnist voor het Engelstalige weekblad in Kathmandu, prijst de film als "een speelfilm die , voor een keer, de Nepalese cultuur en landschappen niet romantiseert of exotiseert", maar juist de Nepalese samenleving in al haar complexiteit wil weergeven.
De speelfilm, geregisseerd door Deepak Rauniyar, speelt zich af in een stadje in de provincie Madhesh, aan de grens met India. Deze vlakte in het zuidoosten van Nepal herbergt een grote Madheshi-gemeenschap, een verre afstammeling van mensen uit India die in het land met discriminatie te maken krijgen.
De actie speelt zich af in 2015, een jaar waarin een voorgestelde grondwet de spanningen tussen de gemeenschappen aanwakkert en een golf van protesten in Madhesh ontketent. In deze explosieve context wordt inspecteur Pooja (gespeeld door Asha Magrati, de vrouw van de filmmaker en medewerkster van de film, die tevens scenarioschrijver en producent is) vanuit de hoofdstad Kathmandu gestuurd om de ontvoering van twee jongens te onderzoeken. "Een van de kinderen is de zoon van een zeer invloedrijke leider van Madhesh. De andere, zijn vriend, is de zoon van de huishoudster", vat de Nepali Times samen.
“Het is niet moeilijk te raden welke van deze twee verdwijningen de komst van een hooggeplaatste onderzoeker uit Kathmandu rechtvaardigde.”
Pooja komt uit Noord-Nepal en is een Pahadi, een 'bergbewoner', met een lichtere huidskleur. Daar ontdekt ze de discriminatie waarmee de Madheshi, de 'laaglanders', te maken hebben – met name de manier waarop Mamata (Nikita Chandak), een lokale politieagente, door haar superieuren wordt behandeld. Deepak Rauniyar kent dit onderwerp uit eerste hand: hij behoort zelf tot de etnische groep Madheshi, terwijl zijn vrouw een Pahadi is. Het is geen geheim dat Pooja's reis grotendeels geïnspireerd is door die van Asha Magrati.
De Nepalese pers heeft de originaliteit van Pooja's personage in het algemeen benadrukt. Deepak Rauniyar heeft er een gewoonte van gemaakt om deze naam, die "verering" of "aanbidding" betekent, in elk van zijn films aan een vrouwelijk personage te geven, aldus de krant Kantipur . En elke keer is het een "sterk, onafhankelijk, moedig" personage, dat haar eigen weg volgt zonder zich druk te maken over het steunen of troosten van de mannelijke helden – een groot verschil dus met de stereotypen die de Bollywood-cinema vandaag de dag nog steeds bepalen, een film die invloedrijk is in alle landen van het Indiase subcontinent.
De onderzoeker, met een vierkante bouw en kort haar, is "de heldin waar we op wachtten: dapper, intelligent, krachtig en vol empathie", aldus de Kathmandu Post. In Madhesh "bevindt ze zich in een stad en een cultuur die haar vreemd zijn, in een race tegen de klok om twee kinderen te redden", beschrijft de Nepali Times. De jacht op de ontvoerders zal haar, de Pahadi, naar het hart van de protestmarsen in Madhesh leiden.
In een ander artikel deelt de Kathmandu Post twee andere uitdagingen waarmee ze te maken krijgt: ze is ook "lesbisch in een intolerante maatschappij" en "de dochter van een vader met een afnemende gezondheid, met wie ze een gecompliceerde relatie heeft". Rassenongelijkheid, corruptie, vrouwenhaat, seksuele discriminatie, repressie... Er lopen veel draden door elkaar in Pooja, Sir. Te veel misschien. Toch biedt Deepak Rauniyars speelfilm een kans om Nepal te ontdekken zoals je dat zelden in de bioscoop ziet.
"Het is geen perfecte film, maar hij zal je nog lang bijblijven. Het markeert een belangrijke, zo niet essentiële, stap in de evolutie van de Nepalese [onafhankelijke] cinema, die streeft naar betere, ambitieuzere producties", benadrukt Sophia L. Pandé in de Nepali Times.
De Kathmandu Post prijst op haar beurt de "nauwkeurigheid" van het perspectief dat wordt ingenomen op de frustraties en de opstand binnen de Madheshi-gemeenschap. Het politieonderzoek, hoewel soms de weg kwijt, heeft in ieder geval de verdienste dat het ons in een onbekend en verontrustend universum projecteert. "Zelfs het weer speelt een symbolische rol", vervolgt de krant. "De scènes spelen zich af onder een sombere, grijze lucht. Deze grijsheid weerspiegelt de afgebeelde onrust, de afwezigheid van vrede en de onzekerheid rond de uitkomst van de Madheshi-strijd."
Courrier International is partner van deze film.
